Benjamin: I was thinking how nothing lasts, and what a shame that is.
شايد هم غم انگيزترين لحظات فيلم ماجرای حيرت انگيز بنجامين باتن وقتی بود که بنجامين و ديزی در عين شادی و لذت و آرامش کم کم متوجه می شدن که اين وضعيت دوام زيادی نخواهد داشت. موسيقی اين قسمت از فيلم بدجوری متأثرم کرد. واقعاً زيبا و ساده و کامل ساخته شده.
اينجا بشنويد.
نمي دونم اين احساسات واقعاً از کجا سرچشمه مي گيرن و اصلاً کجاي ذهن من هستن و تا الان کجا بودن و چي شده که خودشون رو رو کردن و اصلاً حرف حسابشون چيه. ولي خوب اگر مي شد با زبان بيانشون کرد نيازي به موسيقي نبود.
اينجا بشنويد.
پ.ن. Impromptu no.2 در راه است!
پ.ن. ضعف تکنيکی و تئوری واقعاً داره آزارم می ده.
- دوستام بالاخره رسيدن. دو سه ساعت فرودگاه معطل شده بودن تا بتونن work permitشون رو بگيرن.
- دو سه ساعت؟ جداً مسخره س!
- چی مسخره س؟!
- اين که اين همه طول کشيده!
- دقت داری که هنوز نرسيده و همون روز توی خود فرودگاه تونستن work permitشون رو بگيرن! می دونی توی ايران اين فرايند چند هفته دوندگی داره و چند تا اداره رو بايد متر کرد؟