Adagio sostenuto

تازگی حس می کنم به درک تازه ای موسیقی راخمانینف رسیدم. فکر نمی کنم برای احساس و فضای این موسیقی بازنمایی کاملی توی دنیای واقعی بشه پیدا کرد (وانگهی کدوم دنیا اصلاً واقعیه؟). قطعه ی مورد علاقه ی من در حال حاضر کنسرتو پیانوی شماره ی 2 در دو مينوره. تلاش فراوانی کردم برای درک و برقراری ارتباط با کنسرتوی سوم ولی اعتراف می کنم هنوز خیلی برام سنگینه. با شماره ی دو راحت ترم به ويژه فضای majestic موومان اول و جریان آرام موومان دوم (به نوعی شبیه فیلم های کلاسیک و سیاه و سفیده و از لحاظ موسیقیایی هم خیلی ازشون دور نیست). تنوع فضاها و احساسات و فراوانی ملودی های زیبا انقدر زیاده که هرکسی می تونه داستان خودش رو با موسیقی فیلم این کنسرتو بنویسه.
ببينيد: اجرای Kissin
بشنويد: اجرای بسیار زیبای راخمانينف از موومان دوم