باز هم وراجی در نيمه شب

از دوران نوجوانی تاکنون مسئله ی اين که من کجايی هستم برايم مطرح بوده است. به عنوان يک کرد متولد تهران و تحصيل کرده در تهران و در مدارس علامه حلی, [فتيله­ ی بالای تعليمات اسلامی (درس های قرآن آنقدر زياد بود که شماره ی 1 و 2 و3 داشتند! کسی که يادش نرفته؟) و تضادهای آن با تعليمات درخانه تنها يکی از مشکلاتم بود], همواره تضادهای درونی و بيرونی گوناگونی مثل مسئله ی زبان مادری, احساس غربت در کردستانی که به طور ايده آل می بايست سرزمينم باشد, تضاد همگانی زندگی دوگانه ی درون و بيرون خانه, و... همه روی هم تلبنار شده بودند و هستند. قضيه قوزبالاقوز شد هنگامی بار ديگر اين طرف آب تضاد فرهنگی بعدی را دريافت کردم و مشغول هضم آن شدم. پرسش ساده اينبار از زبان آينده ی خودم و (شاااايد!) فرزندان خودم بود, که خواهند بود؟ کرد؟ ايرانی؟ کانادايي؟ کِبِکی؟! همه؟! دوتا؟! هيچکدام؟! اين فرهنگ های مخلوط در کانادا عاديست. مفهوم کودکان فرهنگ سوم در کشوری که تمام جمعيتش را مهاجران تشکيل می دهند به نوعی جا افتاده و همان گونه که انتظار می رود فرهنگ جديدی را به وجود آورده.

کرد بودن و متولد تهران بودن اين برتری را به من داد که آن قسمت هايي از فرهنگ کرد که دوست دارم مثل زبان و رقص و موسيقی را بردارم و آن ها که دوست ندارم مثل ازدواج فاميلی و مردسالاری و سبيل(!) را نپذيرم و توانستم همين کار را هم با فرهنگ به اصطلاح تهرانی بکنم و به همين شکل الان هم با فرهنگ کانادايي و فرهنگ کبکی.

ولی در نهايت مسئله ی ايرانی اصيل يا کرد اصيل يا... و به طور کلی ملی گرايي حل ناشدنی باقی می ­ماند تا آنجا که پايه های آن نيز مانند پايه های مذهب مورد پرسش قرار می گيرند و سوال می شود که اصلاً ايرانی اصيل چيست و از کجا می آيد و می بينيم که آن هم باز در تعليم و تربيت کودکی نهفته است! (چه می کنه اين ميم!) مطلب بسيار زيبايي اينجا خواندم که خواب را از سرم پراند و محرک نوشتن کل اين پست شد.

پ.ن. پيش از بازگشت به رويا به اين فکر می کنم که چرا برخلاف همه ی دانشجوهای دکترای خوب و مودب و فعال, ذهن من همواره به جای پروژه ام در اين ديارها سير می کند؟