چشمهای kempff

جدای از اين که هر آهنگسازی روحيات و فضاهای مخصوص به خودش رو داره, برای من اغلب يه نقطه ی عطفه که ناگهان باعث می شه صدای درون مغز آهنگساز رو از ميون نت ها بشنوم, عاشقش بشم و همه ی کارهاش رو تا جايي که دستم می رسه بجوم. موتزارت رو من وقتی فهميدم که دمر خوابيده بودم و با صدای بلند داشتم رکوئيم رو گوش می کردم و موقع لاکريموزا بود که حس کردم روحم داره از تنم جدا می شه, وقتی پرواز پروانه ها و تاريکی زندگی رو شنيدم (در مورد شوپن ترجيح می دم توضيحی ندم!). و همين چند وقت پيش بود که درکنار همه ی توصيفاتی و تفسيرهايي که برای آثار بتهون خونده بودم و ساعت هايي رو که تنها و با دوستانم به گوش دادن و بحث کردن درباره ی کارهاش گذرونده بودم چيز جديدی شنيدم. احساسی که توی بيشتر کارهای پيانوش الان می شنوم و همين باعث شد که يک روز صبح آپاسيوناتا وجودم رو فرا بگيره و در خودش حل کنه: خستگی ناپذيری. اين يک کلمه توی خودش معانی خيلی مختلفی می تونه داشته باشه و البته بتهون هم سونات های گوناگونی نوشته. مثل موومان سوم سونات هفده با اجرای جادويي Wilhelm Kempff که حسی مخلوط از سرخوشی و شادی و اميد بهم می ده. اگر می شد اين احساسات رو توصيف کرد کسی موسيقی نمی نوشت و نمی نواخت. چشمهای استاد کمتر از خود قطعه حرف برای زدن ندارن.